Kawaler Wieczorową Porą: maja 2014

WSTĘP

Majówka, Majóweczka, Majuniuniusia... niejeden od dawna przestępował z nogi na nogę na myśl o tym podwojonym weekendzie. Ile głów, tyle pomysłów na przemielenie tej gigantycznej ilości wolnego czasu. Absolutne pustki na sklepowym dziale z kiełbasą, piwem, wódką i podpałką do grilla oznaczały jedno - Rodacy planują Weekendowy Melanż Ostateczny! Podobne myśli zaprzątały absolutnie każdą nadwiślańską głowę, choć co po niektórych obywateli wyręczyło szefostwo, chore dziecko, grypa żołądkowa damy serca, pusty portfel czy coraz mniej ciekawe prognozy pogody.

Tak mnie jakoś w życiu pokarało, że wiele rzeczy mam na odwrót. Na pierwszy rzut oka widać, że włosy wolą mi rosnąć na dolnej, a nie górnej części głowy. Na drugi, trzeci i jedenasty, że niekoniecznie mam poukładane w owym na opak uwłosionym czerepie. Dziwnym zrządzeniem losu ( lub ułomności niejakiej ) ciągnie mnie w góry. Cholernie mocno. I możliwie często. Mnie, chłopaka znad morza. Od dwóch pokoleń wstecz. Choć pewnie Mama miałaby coś do powiedzenia w tej kwestii - jakaś wycieczka do Wołosatego czy coś. Nieważne, jest jak jest.

Aha! I jeszcze jedno. Im trudniej coś osiągnąć, tym bardziej się za to zabieram. Nie interesują mnie łatwe zdobycze. Tak jest ze wszystkim. I niejedna już się o tym przekonała. Panna w sensie. Ot, defekt taki - kara(?) z Niebios.

WSTĘP WŁAŚCIWY, JUŻ BEZ OSOBISTYCH WYCIECZEK

Dobra, ale tu o Majówce, Majóweczce, Majuniuniusi miało być. Świadom swej życiowej ułomności, wsparty podszeptami Łukasza i Eweliny, wymyśliłem sobie start w Rudawskiej Wyrypie 2014 (www.rudawskawyrypa.pl). Górskim Ekstremalnym Maratonie na Orientację, eliminacji Pucharu Polski. Jednej z bardziej przegiętych imprez w całym pucharowym kalendarzu.

Im więcej przeciwności, tym większe przekonanie, że MUSZĘ tam być. No i pojechałem. Ewelinę zatrzymał szef. Łukasz pognał za Spódniczką do Legnicy. Zdążył podpowiedzieć tylko, żebym ogarnął sobie dojazd w znanym serwisie carpoolingowym.

Rad nie rad, dałem sygnał w Sieci, że o tej i o tej, tego i tego dnia (a konkretnie za moment) jadę tu i tu, za tyle i tyle. W trybie natychmiastowym zgłosiła się Jola (vel. Baran vel. Rakieta z Legnicy - przydomki zapoznane ciut później) z Pawłem i Aliną, jednocześnie konkretyzując moje plany na majówkowe dni poprzedzające start w Wyrypie.

COŚ O PRZEZNACZENIU I ANIOŁACH STRÓŻACH

Wiecie jak to jest - te zrządzenia losu, zbiegi okoliczności, przeznaczenie, wola Niebios. Zwał jak zwał. Można w nie wierzyć, ale nie trzeba. Można je również kreować.

Znad morza wszędzie mam daleko. Wszędzie w góry. Minimum 615km ( do Wisły). W ukochańsze Bieszczady ponad 900km. Sorry Batory! No to tak dylam za każdym razem w te i we wte. Nocami, co by dni wolnych nie marnować. Tak było i tym razem. Ale.

Ów blablacar'owy nocny przejazd zamienił się we wspólny wyjazd. Jolanta, dziewczyna ze Szklarskiej Poręby, przygarnęła, nakarmiła, swej Mamie przedstawiła. Dzielny Towarzysz Broni, Niezawodny Nawigator i Przewodnik (Alternative). Fotograf lepszy niż Fotoradar. Taki Anioł Stróż.

Jako panna "stąd" ogarnęła absolutnie darmową wycieczkę Szklarska Poręba & Karkonosze Alternative. Nie zapłaciłem ani za parkingi, ani za wstępy do Parku, ani za bilety na różne lokalne wodospady - ekonomiczny kosmos :)

TURYSTYKA KWALIFIKOWANA "NA KRZYWY RYJ"

Czwartkowy przylot bladym świtem do Szklarskiej Poręby Dolnej. Powitanie z Panią Mamą. Ekipa wskakuje w ortaliony i inne dresiarskie odzieżowe hity sezonu. Gotowi na zdobywanie gór lokalnych.

FotoJola - czwartkowym świtem

"My są rodzina prowadzących schronisko pod Kamieńczykiem" - tak bezceremonialnie wjechałem na zamkniętą drogę i zaparkowałem auto pod samiuśkim budynkiem, oszczędzając sobie i towarzystwu srogiej wspinaczki do wodospadu.

"Dla miejscowych jest zniżka na wejście do Parku, prawda?" - tak bez opłat pokonaliśmy rogatki Karkonoskiego Parku Narodowego i rozpoczęliśmy Zdobywanie Gór.

Hala pod Szrenicą, Szrenica, "miejsce, gdzie można rozstrzelać dzieci", Trzy Świnki, Śnieżne Kotły. Powrót do Kamieńczyka przez Łabski Szczyt. Tak żeśmy sobie pospacerowali. Różniaste fotki postrzelali i inne takie takie.

"miejsce, gdzie można rozstrzelać dzieci"

Tam pożegnaliśmy słońce. Przywitaliśmy ulewny deszcz z elementami lodu. Aura zaczęła się szykować na Rudawską Wyrypę. Ja również, uskuteczniając trening zbiegowy ze schroniska pod Łabskim Szczytem do Kamieńczyka. 8km praktycznie non stop w dół. Nogi ślicznie się zagrzały. Jeden komplet ciuchów szlag trafił.

Reszta dnia to typowo kolonijne rozrywki. Obiad (ależ się najadłem! Będę śpiewać o tym całą noc!), ping-pong. Potem karty (nauczyli mnie grać w remika!), piwo z niszowych browarów i opowieści Pana Taty aż do nocy.

Piątkowy przelot do bazy maratonu, Łomnicy, poprzedziła wycieczka "Szklarska Poręba Alternative". Dowiedzieliśmy się wiele o przeszłości różnych ciekawych miejsc (w książkach tego nie przeczytacie). Zwiedziliśmy Dawny Dom Jolanty, Orle Skały, Drzewo Gdzie Jola Pierwszy Raz Się Całowała, Szklarkę i Chybotka.

FotoFunt - nad Szklarką

"Ja jestem tutejsza. A oni studenci. Tacy biedni!" - Wodospad Szklarka za darmochę. Tam dotarł do nas Łukasz. Trochę smutny po rozstaniu ze Spódniczką, przywołał się do porządku i dzielnie znosił trudy Wycieczki z Przewodniczką Jolantą vel. Rakietą. Pojawiła się jakaś kwestia głębokiego patrzenia w oczy i inne takie takie.

FotoFunt - głębokie patrzenie w oczy na Złotym Widoku

Panoramy tego dnia były... to znaczy, byłyby przaśne. Widowiskowe klimaty uratowała tylko nasza bujna wyobraźnia i talent plastyczny Pani Przewodniczki. Najzacniejsze z miejsc, Złoty Widok (klik), prezentowałoby taki oto obrazek:

Painted by FotoJola

RUDAWSKA WYRYPA JAKO TAKA

Zainteresowani tematem mogą w zasadzie dopiero od tego akapitu rozpocząć lekturę. W tym bowiem oto miejscu docieramy z Łukaszem do Łomnicy. Bazą Wyrypy była pokaźnych rozmiarów lokalna szkoła.

Warunki kwaterunkowe iście królewskie. Zarejestrowanych zawodników raptem 162. Baza spokojnie pomieściłaby 10 razy tyle. Bardzo rozsądny podział kwater noclegowych wg tras. Najliczniejsza TP50 dostała całe gimnazjum, TP100 i TR200 podzieliły między siebie piętra podstawówki.

Po bezproblemowej rejestracji w biurze zawodów, zrobiliśmy mały Tour de Mysłakowice w poszukiwaniu Biedronki i jakiegokolwiek lokalu gastronomicznego. Bardzo owocny przedwieczorny wypad. Spotkaliśmy przyrodnie siostry Jolanty vel. Barana.

Pogadały trochę, ale jako że znów się rozpadało, zmyliśmy się na nocleg.

Noc nie należała do spokojnych. Najpierw pożegnanie Biegających Szesnastu Wspaniałych, którzy podjęli rękawicę Budowniczego trasy 100km oraz Dwunastu Jeźdźców Apokalipsy mających zamiar przejechać ponad 200km. Komunikaty na odprawie zrobiły swoje - zrobiło się poważnie. A za oknem powoli rozkręcał się pogodowy dramat...

Tłukące w parapet krople deszczu nie dawały spać. Swoje też zrobiło dzwonienie grudek lodowych. Fruwające płatki śniegu przyprawiały o śmiech złowrogi. Zamierałem z zimna już na samą myśl o tych wszystkich, którzy w tym momencie już walczyli na trasach.

Ale i na nas przyszła kolej. Czekała już trasa o parametrach:

− Dystans po trasie optymalnej 54,97 km
− Dystans na azymut 40,79 km
− Ilość PK 23
− Przewyższenie 2160m
− Limit czasu 15 h

Szybka procedura przedstartowa, odprawienie zwyczajowych "rytuałów". Mapy w dłoń! Można grzać w teren.

Tylko dla porządku chciałbym dodać, że mapy były w skali 1:33k wraz z rozświetleniami 1:10k okolic punktów kontrolnych - Organizator zadbał o dobrą kondycję naszych zwojów mózgowych odpowiedzialnych za przeliczanie. Zostały usunięte wszelkie nieistotne szczegóły. W tym nazwy szczytów i miejscowości. Dlatego dopiero w domu, analizując zwykłą mapę turystyczną dowiedziałem się, gdzie byłem :P

No nic.

Na początek obraliśmy kurs na Góry Sokole. Równo, spokojnie, na dogrzanie mięśni i przyzwyczajenie płuc do, delikatnie mówiąc, rześkiego powietrza. 3°C to przecież całkiem normalna temperatura majówkowa. Wciąż w towarzystwie Łukasza, który przeobraził się w Tęczowego Chłopaka, Ulubieńca Koszalińskich Stylistów Lumpeksowych. Dla urozmaicenia uskuteczniliśmy mały "wariancik" przez jakiś zagajnik i nagraliśmy pozdrowienia dla naszej Compostelki (www.goramipolski.pl ), która tego dnia dzielnie walczyła z infekcjami tatrzańskich turistas.

Prawdziwa zabawa zaczęła się tuż przed Punktem Kontrolnym (PK) nr 1 ustawionym u podnóża szczytowych, granitowych skał Sokolika Dużego (642m n.p.m.) - wspinaczka nawet oznakowanym szlakiem turystycznym była niełatwym wyzwaniem. Dla sporej liczby biegaczy największym kłopotem było jednak czytanie mapy. Wielu pognało wprost na szczyt, podczas gdy my spokojnie, na ostatniej serpentynie szlaku, odbiliśmy pod skały i podbiliśmy PK.

Pierwsze zwycięstwo dodało animuszu - po zejściu spod szczytu turbo szybki zbieg na rympał. Tylko jakimś cudem nie zakończył się skręceniem nóg/karku czy czołówką z drzewem. Było super stromo i super ślisko. Dorzucę do tego jeszcze widok ludzi dopiero wspinających się na PK1 i staje się oczywistym, że nijak nie dało się hamować - trzeba było gnać ;)

Spadliśmy nieco za nisko, ale że ja nie mam w zwyczaju cofania się, od razu wymyśliłem inną opcję wbicia się na PK2 - Zamkowe Skały na Krzyżnej Górze. Dołączył do nas Krzysztof Wroński ze Świnoujścia, znajomy Łukasza. W trójkę darliśmy na azymut trawersując zachodnie stoki Góry. Trafiłem prawie idealnie.

Anyway, gdybyśmy wcześniej przeczytali opis punktu, to byśmy wiedzieli, że należy go szukać u podstaw skał, a ni na ich szczycie. I tak dopiero po kilku minutach kręcenia się między skalnymi granitami podbiliśmy PK2. Chłopaki zrobili to chwilę wcześniej - ja na lampion spozierałem ze szczytu, więc ze dwie minuty minęły nim zlazłem na dół ;) Oni tym czasem "odpalili wrotki" i tyle ich widziałem.

Nie pozostało nic, tylko gnać na PK3, początek Odcinka Specjalnego. W gęstej mgle, walcząc z zaparowanymi okularami, przetoczyłem się przez schronisko Szwajcarka i dalej na szagę, do Karpnickiej Przełęczy. Tam czekał PK3 i Sędzia z mapą OS-u.

OS, to taka super fajna sprawa. Generalnie całą trasę Rudawskiej Wyrypy należało pokonać podbijając punkty kontrolne w wyznaczonej kolejności. Jednakże na OS-ie, między PK3 a PK16 można było robić, co się chce. Podbijać lampiony w dowolnej kolejności. Mapa sportowa BnO dodała dodatkowego smaczku całej akcji. Dość dokładna (skala 1:10k) i aktualna, punkty gęsto ustawione (12 PK na dystansie ~11km). Miejsce akcji: Janowickie Garby. Z hasłem: "Hulaj dusza, piekła nie ma!" pognałem przed siebie.

Były to bardzo intensywne 3 godziny realizowanie mojego wariantu: PK3-S02-S04-S01-S07-S11-S12-S09-S10-S08-S03-S05-S06-PK16. Każdy punkt na swój sposób wymagający. Absolutne skupienie, bardzo ograniczona widoczność oraz kompletnie mokre ciuchy. Do końca mych dni będę wspominał wdrapywanie się tyłem na Skalną Grzędę (za S05) - milsza mi była niepoharatana gęba niż tyłek. Genialne skalne gniazdo na S10 czy dawny kamieniołom na S11 (Starościńskie Skały).

Po prostu WOW! Nie raz i nie siedemnaście duszę zakłuło poczucie smutku - "Ech, gdyby zamiast tej mgły było coś więcej widać..."

To była piękna walka w pięknym terenie - pełen respect dla Budowniczego. Jeszcze większy podziw dla wszystkich, którym przyszło się zmierzyć z OS-em w nocy!

Po 3h20min spędzonych na trasie Odcinka Specjalnego ( czyli w sumie już 5 godzinach od startu) podbiłem lampion nr 72 czyli PK16 - metę OS-u. W przewodniku piszą, że tam znajdują się ruiny tartaku. Ja jakoś miałem jednoznaczne skojarzenia z pozostałościami po stanowiskach strzeleckich, jakichś działach, bunkrach itp.

Po krótkim pit stopie na PK17 (były i bananki i gorąca herbatka i mili Państwo z obsługi) w Janowicach Wielkich, czekała mnie druga część trasy. Już bez OS-ów - dłuuugie, żmudne, siadające na psychikę przeloty.

Na PK18 wiódł leśny, nieustannie wznoszący się dukt. Starałem się trzymać równe tempo, ale widok wzniesienia aż po horyzont mocno demotywował, a mżawka dobijała. Mobilizowała jedynie świadomość, że jestem w pierwszej trzydziestce. Że Łukasz z Krzyśkiem gdzieś zabalowali i mają teraz do mnie stratę ok. 15min. No i ten mój Klub Kibica - dziewczyny byłyby dumne ze mnie, widząc jak mimo wszystko zbieram się w sobie i napieram do przodu na tyle, na ile pozwalają siły i zdrowy rozsądek.

PK18 odnalazłem wspólnymi siłami z Pawłem Marczukiem. "Koniec drogi" gdzieś pod szczytem Małego Wołka (774m n.p.m.). Wspinając się na górę tych "końców" mijaliśmy chyba ze cztery. Mimo to darliśmy ku górze niewyraźnym czymś, co w naszym mniemaniu ową drogą było. Morale bardzo niskie, tak jak odczuwana temperatura powietrza. Bardzo bliskie zeru. Co rusz zmuszałem się do żwawszych podbiegów, by rozgrzać przemarzające mokre ręce.

Wobec wzmagającego się zmęczenia, zaczęło się ostre kombinowanie - jak biec, żeby się nie nabiegać. Jak przeleźć przez te góry, nie musząc się na nie wspinać. Wariant przelotu na PK 19 zakładał zero podejść. Nie bez kłopotów udało się go szczęśliwie zrealizować. Paweł kilkukrotnie zgłaszał zastrzeżenia, co do obranego przez nas kursu, drogi niknęły we mgle, rozpływały się w bujnej roślinności.

Po doładowaniu się kanapkami i bananem, rozbudziłem się nieco. Podążaliśmy nieustannie w dół, a to sprzyjało podkręcaniu tempa. Ostatni kilometr do PK19 to już regularne biegowe grzanie, małe wyścigi z coraz liczniej napotykanymi współtowarzyszami drogi.

Kolejnej próbie charakteru zostałem poddany tuż po podbiciu PK19. Nr 20 był nieznośnie daleko, w zupełnie przeciwnym kierunku niż baza. Trzeba było z powrotem wdrapywać się tam, skąd przed momentem z takim impetem zbiegłem. Minęłiśmy się z Krzyśkiem i Łukaszem. Ten, mijając mnie bąknął tylko, że ma już dość, że rezygnuje. Wkurzyłem się na niego mocno, bo co to ma znaczyć?! "Nie ma odpuszczania, grzejesz dalej!" Wydarłem się za nim. Jednocześnie zwolniliśmy z Pawłem tempa pozwalając, by chłopaki dogonili nas i żeby było raźniej się wspinać. Gadka szmatka, jakoś to szło. Paweł przodem, ja z tyłu nie dopuszczając, by ktokolwiek odpuścił tempo.

Robiło się coraz wyżej i wyżej. Gnaliśmy w Masyw Skalnika, by na "rozwidleniu strumieni" (chyba w życiu nie zrozumiem, dlaczego w opisach stosuje się to określenie - przecież strumienie mogą co najwyżej się ze sobą łączyć), gdzieś na wschodnich stokach Skalnika podbić PK20 i rozpocząć upragniony powrót w stronę bazy.

To był chyba najbardziej emocjonujący fragment trasy. Postanowiłem ominąć Przełęcz Rudawską, azymutem strawersować Skalnicę i wpaść na drogę bezpośrednio idącą w pobliże PK. Pierwszy raz w życiu przyszło mi skakać po gołoborzu porośniętym lasem. Często porośnięte mchem, luźno leżące głazy pośród drzew nie ułatwiały trzymania kierunku. Łukasz, który w przeciwieństwie do Pawła i Krzyśka został ze mną, w ciszy znosił męki na jakie nas skazałem.

Im bliżej PK, tym więcej ludzi. Co rusz jakaś grupka "czesząca teren". Nie bardzo wiedziałem, czego szukają. Oni niekoniecznie wiedzieli, gdzie są. Inna rzecz, że według nas mapa w tym miejscu miała niewiele cech wspólnych z rzeczywistością. Trzeba było kontynuować azymutowanie. Pilnując rzeźby terenu spróbować przeskoczyć na wschodnie stoki Skalnika. Spostrzegliśmy, że mamy coraz większe "grono fanów", którzy widząc naszą pewność, przyłączali się do pochodu. Co chwilę ktoś tam wtrącał jakieś mądre uwagi, ale ja grzałem dalej przed siebie. Wiedziałem, że nie można sugerować się absolutnie nikim, bo zostaniemy tam na amen. Pilnując kompasu i rzeźby w końcu wydostaliśmy się na dobrze idącą ścieżkę. Łukasz poleciał w dół wzdłuż pierwszego napotkanego strumienia. Ja pobiegłem jeszcze dalej i "na słuch" znalazłem drugi. Idąc jego brzegiem odnalazłem owo "rozwidlenie". I PK 20. Ogarnęła nas wielka euforia, morale wybitnie podskoczyło. Ucieszyliśmy też nasz dziesięcioosobowy "tramwaj" - ochoczo podbili PK i polecieli dalej. Szybcy to oni byli, nie powiem. Przyszła mi jednak na myśl historia o wyścigu żółwia z zającem, więc dałem spokój gonitwie. Miałem swój plan na dalszą drogę.

Ponownie azymut trawersujący stoki Skalnika. "Złapana" wygodna droga u północnych podnóży Masywu. Kierunek zachodni. Znów można było raźno biec. Fajne zwycięstwo nad PK20 dodało pozytywnej energii na resztę trasy. Bezproblemo podbity PK21, zbieg do Przełęczy pod Średnicą i radośnie podjęte ryzyko biegu na azymut po rudawskich łąkach, ku PK22.

Pomyliłem się nieznacznie, a charakterystyczna szykana drogi przy punkcie jednoznacznie określiła, gdzie jestem. Po krótkim "czesaniu" podmokłej łąki, stojąc do połowy łydki w wodzie, podbiłem PK.

Przed startem planowałem zrobić trasę w ok.9h. Właśnie mijało 10h, a do mety jeszcze kawał drogi. Co robić w takim momencie? Ano trzeba się znowu najeść, zachwycić otaczającymi krajobrazami... i przyśpieszyć! Wybierałem warianty najkrótsze, po liniach możliwie prostych. Licznik pokonywanych przewyższeń nabijał kolejne metry. Od obranego kursu nie odwiodły ani kolejne wzniesienia, ani kolejne bagniste łąki.

Podbijając ostatni, PK23, poczułem wielką ulgę - teraz wystarczyło po prostu wrócić do Łomnicy. Niebo przetarło się już do końca, truchtaliśmy w promieniach zachodzącego słońca. To trochę nas zgubiło, bowiem przeoczyliśmy najkrótszy wariant drogi do mety. Pobiegliśmy na około, asfaltem. Potem między blokami, skok przez rzeczkę i płot. Okazało się, że te swawole kosztowały nas kilka pozycji w klasyfikacji końcowej - parę osób wróciło dosłownie kilka chwil przed nami, wyprzedzając nas właśnie na ostatnim odcinku. Cóż, tak bywa. Mam za to nakręconych kilka kadrów zachodzącego słońca, co przyprawia mnie o radość i ogólne szczęście:

11h 29min. Miejsce 20 OPEN na 99 sklasyfikowanych. Dystans 56,5km. Nie najgorzej. Nie najlepiej. Wypadkowa wszystkich decyzji. Tych trafnych i tych niekoniecznie. Pucharowy debiut w górach zaliczony.

GASTROFAZA CZYLI EPILOG

Moimi najszczęśliwszymi chwilami, prócz dotarcia na metę, są te spędzone pod prysznicem i nad miską makaronu.
Kąpiel była wyśmienita. Z braku miski, były kolejno po sobie pochłaniane talerze ciepłego i smacznego żarcia. Tzw. gastrofaza. Kolejny przypływ energii sprawił, że ten dzień nie skończył się tak szybko.
Ulubione wieczorne rozmowy, słuchanie wrażeń z trasy, niemalże nabożne podziwianie tych wszystkich Wspaniałych i Jeźdźców powracających z tras TP100 i TR200... Bylem bardzo dumny, że nasz znajomy z Gdańska, Krzysztof Borowiec wyzerował TP100 i jako trzeci przybiegł do mety w niespełna 24h - respect!

Żmiejek uciekł do Legnicy. Ja dokończyłem 4 talerz makaronu i poszedłem spać.

Niedziela powitała nas przecudnym słońcem i bezchmurnym niebem. Normalnie zachciało się wziąć mapę i polecieć trasę ponownie, by obejrzeć te wszystkie utracone widoki. A byłoby co oglądać.
Na bardzo sympatycznej ceremonii dekoracji zwycięzców i zakończenia rajdu, zostało nagrodzone moje pochodzenie - jako, że miałem najdalej z domu do Łomnicy, dostałem ciekawy przewodnik.

Zwycięzcy dostali puchary. Certyfikaty powędrowały do rąk każdego, kto w limicie ukończył całą trasie. Słońce coraz mocniej przygrzewało. Można było wracać do domu.

TURYSTYCZNA NIEDZIELA NA DESER

Jako ostatni uczestnik opuściłem bazę w Łomnicy. T-shirt, krótkie spodenki, okulary przeciwsłoneczne - czy nie mogła tak wyglądać cała Majóweczka? W drodze po moich przygodnich kompanów zahaczyłem o pałac Wojanowie, wyjątkowej urody miejsce.

W Szklarskiej Porębie czekało radosne towarzystwo, pyszne jedzenie i druga część wycieczki po okolicy. Walońska Chata, Muzeum Taniego Wina, Zakręt Śmierci, Świątynia Wang w Karpaczu. Posiadłem tajemną wiedzę z dziedziny kamienioznastwa i dostałem swoją prywatną grudkę magnetytu na szczęście.